O Samaín xa está preto!

O Samaín está a piques de se celebrar, pero que é realmente esta data?, que se celebra? sempre foi así en Galicia?

   A palabra “Samaín” procede de “Samhaín”, termo gaélico que significaba final do verán. 

   Era unha festa pagana, non relixiosa, dos celtas. Xurdiu por primeira vez en Irlanda.

   O calendario celta dividíase en dúas metades. A metade escura comezaba no mes de Samonios (outubro e novembro) e a metade clara no mes de Giamonios (abril e maio). Do 31 de outubro ó 1 de novembro celebraban o fin de ano, coincidindo co final da colleita. Era ó final do verán e o comezo do novo ano que coincidía co inverno. Os celtas acumulaban nestas datas os alimentos para o inverno e tamén sacrificaban animais.

   Os pobos celtas que poboaron Europa (Galicia, Irlanda, parte de Gran Bretaña) levaban celebrándoo 3000 anos. Dende o ano 100 d.C. celébrase o 31 de outubro.

   O 31 de outubro os druídas (sacerdotes, médicos, xuíces e profesores) recollían as bagas do acivro cunha fouce de ouro. A fouce era de ouro porque os celtas considerábano un metal puro. Poñían as bagas nun caldeiro ou manto branco que o sostiñan outros dous druídas. Estas bagas tiñan poderes curativos para o poboado e para as súas pocións máxicas. Os druídas tamén ían esa noite polas casas pedindo alimentos para facer ofrendas e levaban con eles un nabo oco polo medio e con carbóns acendidos dentro. 

   Nesta noite, o 31 de outubro, as almas dos mortos atravesaban a porta que separaba o mundo dos vivos e dos mortos, para que a xente puidera reunirse cos seus antepasados falecidos. Poñían as caveiras dos inimigos nas portas das casas cunha candea dentro para espantar aos malos espíritos. Tamén amontoaban as caveiras dos seus mortos e dos seus inimigos e pintábanas.

   Ninguén podía saír do pobo esa noite pois os espíritos dos mortos viñan visitar ás súas familias e comer os alimentos que lles tiñan preparados con cariño os parentes. Mesmo lles deixaban un servizo na mesa e unha cadeira libre. Viñan quentarse á calor do lume da lareira (que quedaba aceso toda noite) e non varrían o chan para non afastar ás ánimas. 

   Por todo o pobo había fogueiras. Non se acendían para espantar aos malos espíritos, senón para guiar aos mortos na escuridade da noite, para que atopasen aos seus parentes e ás súas casas. Deixaban mazás nas beirarrúas e nos camiños para os espíritos perdidos ou que non tiñan descendentes.

fonte: http://pistonscerebrais.blogspot.com.es/2012/10/informamonos-sobre-o-samain.html